آن ایّامِ خوش معصومیّت یادش به خیر. دنیای ما چقدر کوچک و
شیرین بود. به اندازه دربند باریک و طولانی« جامبران»، مدرسه و ... حیاط بزرگِ
خانۀ پدری. من بودم و دوست جان و دل معصوم و پر مهرِمان. از خانم معلّم و پدر،
مرحت آموخته بودیم. خانم معلّم برای ما این شعر زیبای سعدی را می خواند:« مزن بر
سر ناتوان دست زور / که روزی درافتی به پایش چو مور.» پدر می گفت:« آدم نباید
آزارش حتّی به یک مورچه هم برسد.» من و دوست جان در گرمای تابستان، وقتی مورچه ها
را که به صف از لانه شان بیرون آمده و برای یافتن غذا به راه می افتادند، می دیدم.
تکه نانی را خیلی ریز خرد کرده و دم لانه شان می گذاشتیم. آنها خرده نان ها را به
لانه می بردند. اما باز به تلاش خود ادامه می دادند.
اکنون پس از گذشت نیم قرن از آن روزهای خوش، کودکی و نوجوانی هم سن و سالانم را با
کودکایو نوجوانیِ نسلِ امروزی مقایسه می کنم. عجب دلی دارند با دیدن این همه فیلم
ها و سریال های جنائی و بزن بکش. چگونه می توانند روبروی طنابِ دار بایستند و لحظه
لحظۀ جان کندنِ یکی را تماشا کنند؟
*
میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است
*
مهدیه الهی قمشه ای متخلّص به « آتش» بانوی
شاعر، مولوی شناس، پژوهشگر ادبیّاتِ عرفانی، فرزند می الدین محمد الهی
قمشه ای، مترجم قرآن کریم است. این بانوی دانشمند در 7 خرداد 1316 چشم به
جهان گشود و پس از 79 سال زندگی پر بار در 19 تیر سال 1395 دار فانی را
وداع گفت. رفت و آثار پرباری را برای ما به یادگار گذاشت.
بانوی خوش روی
و مهربان و شیرین سخن، حیف شد که دیر پیدایت کردم. از شنیدن صدای مهربان و
دلنشین ات با تفسیر و شرح های زیبایت سیر نمی شوم. روحت شاد و مکانت جنت.
نور بر قبرت ببارد.